اشعار

کـوفـه ایـنـجـا نـشـسـتـه در گـذرش            رو به شـب مـی‌رود چـرا سحـرش

کـوچـه در کـوچـه زود مـی‌پـیـچــد            در دهــن‌هــا مـصـیـبـت خــبـــرش

حـجـم داغـش ز صورتش پیـداست            خون دل می‌خورد مگر جگرش..؟

عــاشــقــان بــا هـم انـد، مـی‌ریــزد            خــون پـهـلـوی فـاطـمـه ز ســرش

همۀ گـریـه‌هـا ز خـوشـحـالی است            هـمچـنـان خـالی است دور و برش

حــکـــم داغ بــــرادران اسـت ایـن            مصطـفـی هم شکـسـته شد کـمرش

در و دیــوار خــوب مـی‌فـهــمــنــد            آنـچـه را کـه گـذشـتـه از نـظــرش

مــثــل ابـــر بــهـــار مــی‌گـــریـــد            بــه لـب چــاک خــوردۀ پـــســرش

زیـنــبــش را اســیـــر مــی‌بــیــنــد            آن زمـانـی که نـیـست بال و پـرش

چـیـسـت غــیــر از آسـتــیـن پــاره            زیــر بــاران سـنــگ هـا سـپــرش

دَخَـلَـت زینب و عـلـی ابن زیاد…            خـورد از روی نـی زمـین قـمـرش

در اسم، اگر چه ما مسلـمان هستیم            شرمنـدۀ دین و روی قـرآن هستـیم

بـا بــار گــنــاه رو بـه تـو آوردیــم            سوگـنـد به جـان تو پـشیـمان هستیم

(العـفـو) به حق مرتـضی می‌گـیرد            شاگـرد کـلاس درس سلـمان هستیم

در سـجـدۀ آخـرت عـلـی، یـادم کن            گـفـتـند که می‌روی پـریشان هستیم

ما از رمـضان مُحـرّمی می‌سـازیم            ما سیـنـه زنان اهـل ایـران هـستـیم

از کـوفـه چـقـدر بـوی غــم می‌آیـد

گـلـبـانـگ عــزا قــدم قــدم مـی‌آیـد

در شهـر بـلا، نبـوده و نیست امان            آشـوب شده در هـمه ذرات جـهـان

سجـاده و محـراب به تو گـریـانـنـد            از بسکه غـم انگـیز شده لحـن اذان

دسـتـان سـیـاهـی از جــهــنّــم آمــد            آمـد بـزنـد بـهـار را، رنـگ خـزان

از مسجـد کـوفه بـوی خـون می‌آید            امروز نماز صبح را، خانه بخـوان

گـفـتـنـد: تَـهَـدَّمَتْ! دل عـالم ریخت            ارکان هُدی که جای خود داشت، چنان

دلـشـوره به جـان آسـمـان‌هـا افـتـاد

خــیـبـر شـکـن قـبـیـلـه از پـا افـتـاد

غرقابۀ خون شده است بال و پر تو            دیگر رمـقی نـمـانـده در پـیـکـر تو

ای آنکه همیشه زره‌ات بی‌پشت است            از پـشت زدنـد، تـیـغ را بر سـر تو

با این سر و وضع میروی خانۀ خویش            صد بار دهد جان ز غمت دخـتر تو

یـکــبـار نـگـاه زیـنـبـت دیــده بــلا            آن روز مدینه، پسر و همسر تو…

آن روز شکـسـتـنـد ز زهـرا پـهـلـو            امـروز شکـستـند به مسجـد سر تو

آن قـصـۀ جـانـگـداز تـکــرار شـده

امـروز هـجـوم تـیـغ، مسـمـار شده

از کوفه و سر شکستـنـش بیـزاریم            از کوچۀ تـنگ خـاطـره، بـد داریـم

با نـیـمه اشـاره‌ای به هم می‌ریـزیم            ما گـریـه کـنـان روضـۀ مسـمـاریم

یکـبـار مدیـنه، کوفه، یکبار به شام            ما زخـم کـدام روضه را بـشـماریم

بس بود بـرای ما هـمان یک کوچه            هـیهات ! به فکـر کـوچه و بـازاریم

بُـردنـد نـوامـیـس تو را بـزم یـزیـد            آشــفــتــۀ داغ مـجـلـس اغــیــاریــم

آن خـیـر نـدیـده‌هـا جـنـایت کـردنـد

بـر آل عـلـی بسی جـسارت کـردند

باز هم خانه و یک بستـر خـون آلوده            زنـده شـد خـاطـرۀ‌ مـادر خـون آلـوده
شیـرمـرد اُحـد افـتـاده کـجـایـی زهـرا            تا بـبـنـدی سـر این حـیـدر خون آلوده

این سروصورت خونین شده هم ارثی شد            بعد از آن کوچه و نیلـوفر خون آلوده
ریـشۀ هرچه بـلا آن در و دیوار شده             سـیـنـۀ مـادر و مـیـخ در خـون آلـوده
مثل پهـلـو سر پـاشیده زهم خوب نشد            چه کند زینب و این پیکـر خون آلوده
دور زینب همه هـستـند همه مَحـرم‌ها            وای از کـرب‌و‌بـلا و پَـر خـون آلـوده
در سرازیری تل روبروی شمر رسید            چشـمش افـتاد به موی سر خون آلوده
خوب شد خورد به تاریکی شب غارت‌ها            جـمع شد قـافـله ای دخـتـر خون آلوده
می‌فـروشند در این کوفه سر بازارش            گـوشوار و سپـر و معجـر خون آلوده

تـیـر محـبّـت تو را منـم نـشانـه یا عـلی           گـرفـته بر زیـارتت، دلـم بهـانه یا عـلی

بـار ولایت تو را به دوش دل گـذاشـتم           کـوه معـاصیم فـتاد از سر شانه یا علی

ای ز دو دیده‌ام روان خون سرِ شکسته‌ات           ای ز دلم گُـل غـمت زده جـوانه یا علی

تو کز عطوفت دلت شیر دهی به قاتلت           دست تهی کجا مرا، کنی روانه یا علی

تو قهـرمان خیـبـری چرا کـنار بستری           هما چگونه سر کـند در آشـیانه یا عـلی

ای پدر یتیم‌ها، دو چشم خود ز هم گشا           طفـل یـتـیـمت آمده بر در خـانه یا علی

داغ تو کرده آتشم هر نفسی که می‌کشم           شعـلۀ آهـت از دلـم کـشد زبـانه یا علی

فدای دیدۀ ترت چه شد که مثل همسرت           شد بـدن مـطّهـرت دفـن شبـانه یا عـلی

قسم به خون پاک تو، به قلب چاک چاک تو           که کُـشته بارها تو را تیغ زمانه یا علی

مرگ تو بود آن زمان که بین خانه دشمنان           زدند هـمـسر تو را به تـازیـانه یا عـلی

عمر تو یافت خاتمه در شب دفن فاطمه           بر جگرت ز داغ او مانده نشانه یا علی

طوطی طبع میثمت یاد کند چو از غمت           ناله دمد ز سیـنه‌اش جای ترانه یا عـلی

چه درهم کرده قاتل مصحف قرآن زینب را            به خانه برده‌اند از سوی مسجد جان زینب را

همه با چشم گریان می‌روند از خانۀ مولا            چه می‌فهمد کسی حال دل ویران زینب را

تمام دختران بابایی‌اند و خوب می‌فهمند            چگونه این غم عظمی شکست ارکان زینب را

دل بی‌رحمِ شهرکوفه بنگر خوب، شاهد باش            که این داغ و بلا هم کم نکرد ایمان زینب را

اگر خواهی ببینی روح زهرایی زینب را            ببین پای ولی، قـربانیِ طفلان زینب را

الهی بگذرد این غصه و یک لحظه هم دیگر            نبـیـند شهر کوفه دیـدۀ گـریان زینب را

الهی این برادرها همیشه محضرش باشند            کسی خاکی نبیند لحظه‌ای دامان زینب را

الـهی تـا نـبـیـنـد آسـمـان کـربـلا بر نـی            سرِ از تن جدای دلبر عطشان زینب را

 پخش سبک  

نـالـه داریم امشـبی با چـشم گـریان            ذکر لب‌ها گـشـته با حـال پـریـشان

خورده ضربت بر سرِ شمس عدالت            کز ازل بود، در دلش شوق شهادت

یا علی جان یا علی جان یا علی جان

**********************

کوفه گشته غرقِ در زاری و غوغا            بهر حیدر خوانَد از غم، نوحه زهرا

دل دگر از حیطهٔ صبر گشته خارج            شد عـدالـت کُـشـته با تـیـغ خَـوارج

یا علی جان یا علی جان یا علی جان

**********************

بـی‌بـصیرت‌هـا و ظـلـمِ بـی‌کـرانـی            ای امـان از فــتـنـه‌هـای نـهـروانـی

گشته محراب غرقِ در خونِ ولایت            شد شـکـسـتـه رکـنِ ارکـانِ هـدایت

یا علی جان یا علی جان یا علی جان

**********************

غصّه دارد در دلش با جـانِ بر لب            اُمّ کـلـثـوم هـمـنـوا بـا اشـکِ زیـنب

می‌سـزَد از آسـمـانـهـا خـون بـبارد            در دلِ مـا داغ تـو تـسـکـیـن نـدارد

ای پدر جان ای پدر جان ای پدر جان

**********************

زیـن عــزا و محـنـت و آوا و نـالـه            یـادم افـتاد روضـۀ دخـتِ سه سـاله

کِی پدر جان همچو گل پژمرده‌ام من            سیلی از دست عدویت خورده‌ام من

وا مصیـبت وا مصیبت وا مصیبت

 پخش سبک  

گـشته جـاری اشـک زهـرا            خـورده ضربت فـرق مولا

ذکر عالَم به چشمان گـریان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

مرتـضی گر بی‌قـرار است            فـاطـمه چشم انـتـظار است

دورۀ هـجـر تو شد به پایان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

قـلب یـاران زار و محـزون            گشته محراب غرقِ در خون

ذاتِ حق زین عزا مرثیه خوان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

جــان بـابـا گـشـتـه بـر لـب            ای امـــان از حــال زیـنـب

نالـه دارد به قـلـب پـریشان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

مـرتـضیٰ بـا قـلـب سـوزان            شـــد شــهــیــدِ راه قــــرآن

ناله دارم به چشمانِ گـریان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

زیــن عــــزا آه و  واویـــلا            بـا ســرِ بِـشـکــسـتـه مــولا

نزد زهرای خود گشته مهمان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

بـیـن بـسـتـر خــفـتـه مــولا            نوحه خـوانش گـشته زهـرا

حالِ عالَم ازین غـم پریشان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

آن به خـلـقـت باب حاجـات            گـشـتـه مـمـنـوعُ الـمـلاقـات

ذکر زینب به چشمان گریان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

راهـــیـــانِ کـــربـــلائــیـــم            جــان فــدای مــقــتــدائــیــم

می‌شَویم هـمـنوا با شهـیدان            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

*******************

مـا بــمـانــیــم تــا شـهــادت            جــــــان نـــثـــارانِ ولایـت

مثل آویـنـی و مثـل چـمران            یا عـلی یا عـلی یا عـلی جان

کُشته شد روح ایـمان و قـرآن

یا عـلـی یا عـلـی یا عـلـی جـان

پخش سبک  

عـالم و آدم بر لـب ذکـر یـا حـیـدر دارد           گـوئیا کـوفه امشب مـاجـرا در سر دارد

شد خـزان چمن، بـاغ اهل ولا           فرق شاه نجف، شد ز کینه دو تا

میزند آتش به جان‌ها غصه‌ها و غم های تو           ساقی کوثر تو هستی عالمی خونبهای تو

علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر

********************************************************

می‌رود سـوی مسجـد با نـوای یـا زهـرا           دل شکـستـه می‌خـواند او نـماز آخـر را

بانگ تکبیر او، می‌رسد تا خدا           ذکر جن و ملک، قتل المرتضی

بشکند دستی که تیغش زد شرر بر جان همه           باغ جنت شد سیه پوش میزند بر سر فاطمه

علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر

********************************************************

شکر حق فراق یار، می‌شود تمام امشب           ذکر فـاطمه جـانـم، دارد او مُـدام بر لب

فاطمه ز جـنان؛ آمده به زمین           تا برد به سما، امیـر المؤمنـین

شد ملاقات دو یار از غم و کینه گسسته           مرتضی با فرق منشق فاطمه یهلو شکسته

علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر**علی ‌علی، مولا حیدر

خوب کردی که سرِ سفره نمک هم داری           چون که زخم دلم امشب به نمک داشت نیاز

همسر من که زمین از نـفسش بر پا بود           به مناجات شبش حور و ملک داشت نیاز

داغـدار بود و به کار احدی کار نداشت           مهربان بود و به سوداش، فلک داشت نیاز

خـلـق شد عـالـم هـستی به وجـود زهـرا           به دعاهاش، سما تا به سمک داشت نیاز

پشت در رفت حـمایت کـند از من ورنه           یک چنین فاطمه‌ای کِی به فدک داشت نیاز

جای حیدر کمک از فضه گرفت و برخاست           پشت در سقط جنین شد به کمک داشت نیاز

با نـسیـمی رُخِ گـلـبرگِ گُـلـم لَک می‌شد           تو بگو برگ گل یاس به چَک داشت نیاز؟!

بغـض بابا وسط سفـرۀ افطار شکست            هی فرو خورد و فرو خورد و به هر بار شکست

حفظ ظاهر بخدا سخت تر از هر کاری ست            چهرۀ پیر پدر پای همین کار شکست

اشک می‌ریخت بیاد همۀ خاطره‌هاش            هق هقش زیر همین بارش رگبار شکست

استخوانی به گلو داشت، ز داغ زهرا            پیش چشمان ترش کوثر دادار شکست

دخترش مستمع روضۀ مسکوتش شد            روضه‌خوان پای همین روضه‌اش انگار شکست

زیر لب گفت که فریاد از آن شهری که            دل من را وسط کوچه و بازار شکست

همسرم یک تنه شد حامی مظلومی من            وای از آن لحظه که بازوی طرفدار شکست

بدترین خلقِ خـدا آمد و زد یک سیلی            آه، از شدت ضربه در و دیوار شکست

داشت همراه خودش فاطمه بار شیشه            سنگ پرتاب شد و آخرش آن بار شکست

روضۀ فاطمه آمد به میان کوه، خـمید            زیر این بار، قـد حـیدر کرار شکست

آسمان بود و علی بود و شب و غمهایش            گردی از غصه نشسته به روی سیمایش

آخرین سفـرۀ افـطارعـلی فـرق نکرد            باز هم نان و نمک در عوض خرمایش

میهـمان بودن بابا خـوشی دخـتـر بود            داشت دلـشـورۀ سخـتی ز غـم بابایـش

چقـدر چـشم به بـالای سرش می‌دوزد            پُـر درد است چـرا زمـزمـۀ لبـهـایـش

بی‌قرار است و از این حالت او معلوم است            زنده شد در نظرش خاطـرۀ زهـرایش

رفت مولا طرف مسجد و با خود می‌برد            عــالـمـی را طـرف حـادثـۀ فـردایـش

سالها رنج و غم از صوت اذانش پیداست

اشهدُ انّ عـلی زخـمـی داغ زهـراست

آسمان پای غم بال و پرش ریخت به هم            و زمین بر اثر چشم ترش ریخت به هم

می‌کـشد آه عـلی قـلب زمان می‌سوزد            چه تبی داشت؟ فلک بر اثرش ریخت به هم

نـوبـت سـجـدۀ آخـر شد و واویـلا شد            تیغ بالای سرش؛ دور و برش ریخت به هم

ضربه‌ای سخت به فرق سراو کوبیدند            استخوان باز شد و فرق سرش ریخت به هم

دل محراب پر از خون و زمین خون و محاسن خونی            بین خون دید پدر را پسرش ریخت به هم

طرف خانه علی را به چه حالی بردند            زینب از دیدن وضع پدرش ریخت به هم

بین چـشمان پدر اشک خـدا را می‌دید

سالها مانده ولی کرب و بلا را می‌دید

سر و کارش به غـم سوخـتنی می‌افتد            پـای زخــم بـدن بـی‌کـفـنـی مـی‌افــتـد

دیدن زخـم برادر جگـرش را سوزاند            یــاد زخــم بــدن پــاره تـنـی مـی‌افـتـد

دست و پا می‌زند و دشمن بی‌احساسش            بـا دم تـیـغ بـه جـان بــدنـی مـی‌افــتـد

سر و کار نوک یک نیزۀ لب تشنۀ خون            بـه کـویـر پُـرِ خــونِ دهـنـی مـی‌افـتـد

سر او را به سـر نـیـزه زدند و دیـدند            چشم او خـیره به چشمان زنی می‌افتد

وقت غـارت شدنـش آه به دست قاتـل            خـواهـری دید عـقـیـق یـمـنی می‌افـتد

از تنش پیرهنش را که به غارت بردند

دخـتران حـرمش را به اسارت بُـردند

خون جبین به گلشن حُسنش گلاب شد            چون شمع سوخته نور پراکند و آب شد

از خون او به دامن محراب، نقش بست            بر این شهید، ظلم و ستم بی‌حساب شد

شمشـیر، گریه کرد به زخـم سر عـلی            حتی به غربتش جگر خـون کباب شد

محراب! ناله از دل خونین کشید و گفت:            یا فـاطمه! دعـای عـلـی مستجـاب شد

مویی که شد سفـیـد ز هجـران فاطـمه            جرمش مگر چه بود که از خون خضاب شد؟

هرکس گرفت سهم خود از دست روزگار            سهـم تـراب، خـون سـر بـوتـراب شد

فرق علی دو‌تا شد و جبریل صیحه زد            ای وای! چار رکن هـدایت خراب شد

هر پـادشه سـتـم به رعـیت کـند ولـی            پیوسته بر عـلـی ز رعـیت عـذاب شد

هم شیر حق برای شهادت شتاب داشت            هم خصم بهـر کشتن او در شتاب شد

میثم! سرشک دیده و خون‌جگر کم است            بر رهبری که پیـر به فصل شباب شد

شب بود و شهر کوفه پُر از آه و درد بود            حال و هوای کوفه غم انگیز و سرد بود

شب بود و ظلمتی که فضا را گرفته بود            از بـار غـم تـمـامیِ دل‌هـا گـرفـته بود

مردی غریب سوی مصلی روانه بود            دریـای دیـدگـان تـرش بـی‌کـرانـه بود

می‌رفت وآسمان هم ازاین درد می‌گریست            مردی که در نهایت قدرت؛ غریب زیست

غیر از غم مدینه به لب صحبتی نداشت            غیر از وصال فاطمه‌اش حاجتی نداشت

تنهـاترین، غـریب ترین مرد کوفه بود            کیسه بدوش کوفه و شبگرد کوفه بود

عـمـری ز خـاطرات مدیـنه کباب شد            تـنـهـا انـیـسِ راز دلـش چــاه آب شـد

هـم بـازی تـمـام یـتـیـمـان کـوفـه بـود            فکـر غـذا و سـفـرۀ بی‌نـان کـوفه بود

پایان رسیده لحـظۀ چـشم انتظاری‌اش            دلشوره داشت زینب از این بیقراری‌اش

قـلّۀ مـاه مبارک، لَیـلـةُ الـقَـدرِ نـبـی است           فاتحِ قلّه یـقـیـناً، لَیـلـةُ الـبَـدرِ عـلـی است

روح و جانِ لیلةُ القدرِ نبی هم، فاطمه ست           علت پیروزیِ بـدرِ عـلی هم، فاطمه ست

این شب بدرِ علی، این باده، جام کوثر است           ذکر زهرا، یا امیرَالمؤمنین یا حیدر است

چیست طوفانی که آمد در شب بدرِ علی           این همان ذکری که شد ذکرِ شب قدر علی

ذکر یا زهـرا و یا حـیـدر به لبهای مَلک           چون نسیمی می‌وَزد از اهلِ جنت بر فلک

اَصلُها ثابت حکایت کرد، ریشه با علیست           بدر ثابت کرد، نصرت چون همیشه با علیست

چون علی را دید، پیغمبر به دوشش، مَشکها           همچو باران ریخت، از شوقش، به رویَش، اشکها

یادم آمد روضه‌ای، از اشکِ ساقیِ حسین           مشکِ ساقیِ پیـمبر، مشکِ ساقـیِ حسین

نصرت حـیـدر کجـا و نـیـنوا، عـباس، آه           بَـدریـون سـیـراب اما کـربلا، عـباس، آه

کودکان در خیمه میگویند ساقی! اَلعطش           بهر اصغر آب میجویند، ساقی! اَلعـطش

تشنه لب طفل رباب و وای از قحطیِ آب           آب، نایاب و عتاب و وای از قحطیِ آب

چشمِ سـالار حرم را دور دیدند، کوفـیان           پس بساط بغضِ خود را جور دیدند، کوفیان

بغـضِ روز بدر آمد، دستها سیـلی شدند           کـیـنۀ دیریـنه آمد، چـهـره‌ها نـیـلی شدند

آتشفشان از کوه غربت بی‌صدا ریخت            وقـتی شرار کـیـنه از تیغ جـفا ریخت

زخمی که در کوچه نشد باز از غریبی            سر باز کرد آخر ز سر روی عبا ریخت

در بین سجـده استخـوان‌های شکـسـته            با خون پیشانی به هنگـام دعـا ریخت

"فزت ورب الکعبه" مسجد غرق خون شد            یعنی ستون عـرش، پای مقـتدا ریخت

زهـرا میان عـرش کـوثـر را بنا کرد            با اشک چشمی که برای مرتضی ریخت

رزق تـمـام عــاشــقـانـش را خـداونـد            با حب حیدر از نجف تا کربلا ریخت

به مسجد می‌رود معنا کند روح عبادت را           به مسجد می‌برد با خود علی امشب شهادت را

دلیل محکمی دارد اگر در داخل محراب           فـرادا می‌کند در سجـدۀ دوم جـماعت را

مگر این‌بار در بستر بخوابد ساعتی آرام           که سوزانده‌ست عمری در فراقش خواب راحت را

برای کشتنش از بدر تا محراب، راه افتاد           ندیدم هیچ‌جا از تیغ، تا این حد سماجت را

چنان آغوش واکرده‌ست رفتن را که تا امروز           میان مرگ با انسان ندیدم این قرابت را

سحر، در کمتر از یک لحظه ارکان هُدی لرزید           مگر گویاتر از این بود تفسیر قیامت را؟

رها شد نغمۀ « فزت و رب الکعبه» در عالم           علی می‌خواست دریابیم معنای سعادت را

ادا کردنـد هـنگـام عبـادت حـق مـولا را           ز خونش آبـرو دادنـد بیت حـق‌تعالی را
از آن فزت برب الکعبه گفت و چشم خود را بست           که بعد از فاطمه زندان خود می‌دید دنیا را

میـان دوستـان هـم انفـرادی بود زندانش           چو شمع انجمن کُـشتند آن تنهای تنها را

ز جبریل امین برخواست این فریاد بر گردون           الا یا اهـل عالـم تسلیت، کُـشتـند مـولا را
علی بی‌هوش در محراب خون افتاده بود اما           به زخم خویش حس می‌کرد اشک چشم زهرا را
دوباره از درون زخم او فواره می‌زد خون           ز رویش هرچه یاران پاک می‌کردند خون‌ها را
الهی تا قیـامت خون بگرید چشم زیبایی           که از خون لاله‌گون کردند آن رخسار زیبا را
حسن جان! فرق مولا را بپوشان پاسداری کن           که چشـم دختر زهـرا نبینـد زخم بابا را
سلام سجـده تا صبح جزا تقدیم مظلومی           که بخشید آبرو با خون خود شب‌های احیا را
گنه کردی مشو مأیوس از عفو خدا میثم!           علی با چهرۀ خونین شفاعت می‌کند ما را

باز شد قرآن شـب احیا ز فرق نازنینش           زخم عترت را همه دیدند در زخم جبینش
دست شیطان ناگهان از آستین گردید بیرون           کُشت مردی را که بودی دست حق در آستینش

صبحدم در دامن محراب خون نقش زمین شد           آن امامی که زمین‌ بوس آمدی روح‌الامینش
مرغ آمینش به پرواز آمد و با روی خونین           خواند در آغوش خود ذات خداوند مبینش
سال‌ها بود استخوان در حلق و خار غم به چشمش           آن امامی که نبودی در محبّت کس قرینش
او که بر خاک زمین افکند گُردان زمان را           آسمان یکباره زد با داغ زهرا بر زمینش
کو پیـمبر تـا ببینـد در دل محراب کوفه           بعد عمری خون دل آخر چه شد با جانشینش؟
دیده‌ای سوی حسن چشم دگر سوی حسینش           اشک بر رخسار و خون، جاری ز فرق نازنینش
تیغ: بران زهر: سوزان، زخم:کاری چهره: خونین           لحظه‌ لحظه بود بر لب ذکر رب‌العالمینش
یا علی سوزی به «میثم» ده که تا دارد حیاتی           از تو گوید از تو خواند با نوای آتشینش

تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمین            دست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمین

بـیـشـتـر تـیـغ فـرو رفت مـیـانِ اَبـرو            تا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمین

به سرش خورد ولی پهلویِ او درد گرفت            دید از ضربۀ در همسرش اُفتاد زمین

کَس نـفـهـمـیـد که عـباس چگـونه آمد            بـارها تا بِـرِسَد مَحـضَرَش اُفتاد زمین

خواست تا خانۀ زینب رویِ پا راه رَوَد            دو قـدم رفت ولی پیکـرش اُفتاد زمین

دخترش دید زمین خوردنِ بابایـش را            دخترش دید و، خودش آخرش اُفتاد زمین

چقدر از رویِ تَل تا لبِ گـودال دویـد            چـقدر بینِ همه خواهـرش اُفـتاد زمین

دید پـائـین قـدمهـاش سَنان می‌خـنـدیـد            دیـد بـالایِ سرش مـادرش اُفتاد زمین

صورت خیس خودش را طرف چاه گرفت           آسمان تیره شد از بس که دل ماه گرفت
بر سر سفـره کمی درد دل خود را گفت           یک نفـس گـفت؛ ولی آیـنه را آه گـرفت

راه افـتـاد مـسیـحـا کـه نـفـس تـازه کـنـد           زیر سنـگـیـنـی گـامش نـفـس راه گرفت
خـانـه آوار شـد و روی قـدم‌هـاش افـتـاد           اشک هی آمد و تا پـای قـدمگـاه گـرفت
سـمـت در رفـت ولی در به تـقـلّا افـتـاد           و از این حادثه یک فرصت کوتاه گرفت
درب بسته شد و قلاب به پهلوش گرفت           روضه‌ای شد که دل حضرت درگاه گرفت
باز هم روضۀ دیوار و در و یک مادر...           باز با دخـتـر خود ذکر "وا اُمّـاه" گرفت
لحـظه‌ای بر در این خـانه به زانو افـتاد           "اشکِ بر فاطمه" را توشۀ این راه گرفت
وقـت رفتن شده بود و سحرش آمده بود           پا شد و جلوۀ "یا فالـق الاصباح" گرفت
رفت معشوق خودش را بکشد در آغوش           رفت و وقتی که تنش حالت دلخواه گرفت
بوسه‌ای زد به سرش تیغ و تنش آتش شد           آتـشی که به دل سنـگ و پر کـاه گـرفت
مثل زهرا به زمین خورد و به سجده افتاد           آن چنان که دل محراب و دل ماه گرفت
آه یک دست بر آن فرق شکسته که گذاشت           خم شد و دست به پهلوش به ناگاه گرفت
پا شد و رو به مدینه شد و با فاطمه گفت           عـاقـبت حـاجـت خـود را اسد الله گرفت